Mien lewe Fründ, wenn in de Stadt
Du gründlich häst dat Leben satt,
Wenn Du dat ganze Jahr häst schuft
Un sehnst Di mol na frische Luft,
Häst Du de Lung voll Stov un Dreck,
Denn hätt dat Doktern gorkenn Zweck.
Hör, lat een gooden Rat Die geben:
Wollt Du Dien Urlaub froh geneten,
Schall Die keen Wal, keen Haifisch freten,
Denn föhr na Preetz.
De Lüd sünd hier so tru un friedlich,
Un denn de lütten Deerns so nüdlich.
Dat, lewe Fründ, dat mark Die stets,
Son nüdliche giw't bloß in Preetz.
Un frogst Du: wie is dor de Kost?
Du weeß, ick et gern gode Wust,
Dorin bin ick keen Kostverachter.
Na, alle näslang wahnt een Slachter.
Un Preetzer Wüst, in't ganze Land
Sünd de as delikat bekannt.
Een goodes Beer giwt dat dor ock,
Hel nördlich is in Preetz de Grog.
Wenn sötz dorvon Du häst in't Liew,
Min lewe Fründ, denn büst Du stiew.
Frags Du mi nu, ob dat ock stimmt,
Ob dat ock wohr is, wie dat kömmt,
Dat alles so genau ick weet,
Na, ich weet doch in Preetz bescheed!
Mien lewe Fründ, dat is keen Schmus,
Ick bün nich wiet von Preetz to Hus.
So is dat dorüm doch keen Lögen.
Drüm föhr na Preetz, dat ward een Högen,
Wenn Du torüg kömmst, kugelrund,
Mit rode Backen, kerngesund.
Denn seggt gewiß man in Berlin:
Wie kann bloß sowatt möglich sien!
Un jeder denkt woll in sien Sinn:
Na Preetz dor mutt ick ock mol hin.
Aus einem Gedicht, vorgetragen in der Landsmannschaft der Schleswig-Holsteiner zu Berlin.
Veröffentlicht in den Kieler Nachrichten am 07. Juni 1936.
zurück
|
